Jacek Piekara, „Młot na czarownice” – Jeszcze więcej stosów i czarownic

Tułaczki pokornego Sługi Bożego, Mordimera Madderdina, odsłona druga. Czy od ostatniego spotkania z inkwizytorem cokolwiek zmieniło się na tym łez i grzechu padole? Ano nic – dalej ucztują plugastwo oraz występek, heretycy oddają cześć Szatanowi tudzież bluźnią przeciwko Bogu i Aniołom. Tego ostatniego zresztą nie polecam nikomu, na pewno nie w obecności Mordimera. Kierująca się najniższymi, godnymi pożałowania instynktami gawiedź wzywa pogańskich bożków, zaś kler wcale nie wydaje się być od pospólstwa lepszy. W środku całego tego zepsucia na straży wiary i sprawiedliwości stoi on – licencjonowany inkwizytor Jego Ekscelencji biskupa Hez-hezronu... A skoro o biskupie mowa, módlmy się wszyscy o zdrowie dlań, przede wszystkim o mniej ataków podagry.

Młot na czarownice składa się z pięciu luźno powiązanych ze sobą opowiadań, przy czym pierwsze, co rzuca się w oczy przy czytaniu, to poprawa na płaszczyźnie fabularnej. Bolączkę poprzedniego tomu stanowiły powtarzające się schematy i stosunkowo proste historie. Tutaj epizody nie tylko są ciekawsze, ale też obfitują we wszelkiego rodzaju smaczki. Poznajemy więc okruchy informacji na temat młodości Mordimera – notabene nie pozostają one bez znaczenia dla wydarzeń obecnych – dowiadujemy się także, w jakim kierunku zmierzać będą dalsze przygody. Pamiętacie owiany tajemnicą Wewnętrzny Krąg? Cóż, choć nie ma co liczyć na pozbycie się wszelkich wątpliwości, to pewną podstawę o nim można będzie zbudować. Podlejmy to wszystko niegasnącym humorem i erudycją Madderdina, a wyrośnie zbiór, który czyta się błyskawicznie i z zainteresowaniem.

Opowiadane historie wciąż cieszą płynnością, ukazując talent Piekary do prowadzenia nie najłatwiejszej wszak narracji pierwszoosobowej. Mordimer – jak wiemy, człowiek tak samo przepełniony wiarą, co racjonalizmem – nieustannie raczy czytelnika trafnymi, a częstokroć komicznymi spostrzeżeniami. Tym razem środek ciężkości przesunięty został na kler, toteż spodziewać się można przemyśleń takich jak: „Nigdy nie przepadałem za księżmi, bo trudno było znaleźć istoty bardziej plugawe, sprośne i chciwe zysku za wszelką cenę. (...) Zapewniam was, moi mili, że tak samo będzie za lat pięćset, a może i tysiąc”. Co ciekawe, do świata Inkwizytorium wkradnie się też herezja mówiąca o tym, że Chrystus na krzyżu umarł, zamiast, jak się przyjmuje, zstąpić zeń w chwale i blasku, i wyrąbać sobie drogę mieczem oraz potęgą. Wiadomo jednak, odstępcy od prawdziwej wiary znajdą się zawsze.

Realia odmalowuje Piekara sprawnie; widać, że bohaterowie to nie tylko potrzebne do sceny kukły, a świat przedstawiony nie tylko statyczna sceneria. Opisy, choć oszczędne, przemawiają do wyobraźni i czy to zalane nieczystościami ulice, czy komnaty zamku burgrabiego, bez trudu czuje się panującą tam atmosferę. Bez wątpienia Piekara ma wyrobiony warsztat i potrafi zrobić z niego użytek. Jedynym mankamentem zbioru jest powtarzanie wciąż tych samych informacji – o ile przypomnienie, co zdarzyło się w tomie poprzednim uznać można za zrozumiałe, tak chroniczne odświeżanie podstaw, w dodatku przy wykorzystaniu tych samych sformułowań, po pewnym czasie zaczyna nużyć.

Młot na czarownice można polecić każdemu, komu spodobały się trudy inkwizytorskiego życia w części pierwszej. Zbiór utrzymuje poziom, opowiadania zdają się nawet być bardziej przemyślane, a Mordimer Madderdin wywołuje te same uczucia, co wcześniej. Choć nie ma tu mowy o zaskakiwaniu niczym wyjątkowym, jest to kawałek dobrze napisanej prozy, ukierunkowanej na dostarczanie rozrywki i znakomicie się z tego wywiązującej.

Wydawnictwo Fabryka Słów, 2012
Recenzja napisana dla portalu LubimyCzytać.