Elfriede Jelinek, której twórczość spolaryzowała Akademię Szwedzką do tego stopnia, że po wręczeniu Nagrody Nobla w 2004 roku jeden z członków kapituły zrezygnował z udziału przy dalszej pracy, to pisarka nieuznająca kompromisów. Wychowana w żydowsko-chrześcijańskiej rodzinie, od wczesnych lat kształcona muzycznie, wypracowała taktykę literacką, zgodnie z którą magnetyczna, chropowata forma opowieści stanowi równie ważny składnik jak sama treść. Żywioły te, styl i historia, nieustannie ścierają się ze sobą w Pianistce – najbardziej autobiograficznej i najgłośniejszej powieści Jelinek – będąc jednocześnie tak mocno ze sobą skorelowane, że gdyby rozdzielić je w przemocowym eksperymencie myślowym, ze szczątków wyłoniłaby się diametralnie inna opowieść.